The Blog

Όλες τις μέρες που ήμουν στην Λευκάδα, έχω μείνει στο Νυδρί. Για αυτό το Νυδρί ήταν η αφετηρία για όλες τις εκδρομές μου. Αγαπημένος με τη θάλασσα και τα βουνά, πολλές φορές δεν ήξερα που να πρωτοπάω. Τα βουνά πίσω από το Νυδρί πάντα είχαν μια μεγάλη έλξη για μένα. Μακριά, ψηλά, φτωχά φάνηκαν στη άσπλαχνη καλοκαιρινή ζέστη.

Διάβασα το χάρτη. Που να πάω; Καταφέρνω να πάω μέχρι στη Βαυκερή; Κάθοντας στο μπαλκόνι ξενοδοχείου κοίταξα το δρόμο που ανέβηκε στρίβοντας στο μακρινό βουνό. Είχα πάει ήδη μέχρι στη Ράχη και στους καταρράκτες. Αποφάσισα να το προσπαθήσω.

Ήξερα το δρόμο μέχρι στη Ράχη. Διασχίζει την πεδιάδα Νυδρίου. Εκεί, κάτω τις μεγάλες ελιές, τραγουδάν τα τζιτζίκια τη δίκη των ατέλειωτη δέηση. Εκεί στη γωνία που στρίβεις προς τη Ράχη βρίσκεται η τελευταία βρύση. Ήπια όσο μπορούσα. Με νέα δύναμη συνέχισα. Πέρασα στη Ράχη που έχει μεγάλες φραγκοσυκιές στα τείχη. Εμείς στην Αυστρία τις λέμε “Ohrwaschlkaktus”, δλδ. “κάκτος με αφτιά”.

Επιτέλους έφτασα στο δρόμο προς τη Βαυκερή. Το έχουν κτίσει με τη μεγαλύτερη βιαιότητα. Μου φάνηκε σαν μεγάλο τραύμα βουνού. Σιγά σιγά ανέβηκα και είδα για την πρώτη φορά το Νυδρί από πάνω. Μπροστά μου άνοιξε η πεδιάδα Νυδρίου και από πίσω η θάλασσα με τα νησιά. Μυτερά προεξέχουν τα πεύκα.

συνεχίζεται…

(Written in Greek for practising purpose. Please excuse the simple language and mistakes.)