The Blog

Μετά από τέσσερις ημέρες στην Αθήνα τον Αύγουστο ξεκίνησα δεύτερη φορά για την Ελλάδα. Αυτή τη φορά πήγα στη βόρεια Ελλάδα, ακριβώς στη Χαλκιδική. Εκεί δεν έχω πάει ποτέ. Δυστυχώς δεν είχα βρει κατευθείαν πτήση για θεσσαλονίκη.

Γι΄ αυτό πέρασα στον αερολιμένα της Αθήνας, ένα μέρος πολύ οικείο από παλιά μου ταξίδια. Εκτός απ αυτό το ταξίδι πέρασε όπως πάντα. Μου αρέσει πολύ η Aegean Airlines. Πάντα καθαρή, ευγενική και με αρκετά χώρο για τα πόδια μου.

Με πήραν από το αεροδρόμιο (Αερολιμένας Θεσσαλονίκης Μακεδονία) με το λεωφορείο και ήθελε μιάμιση ώρα να φτάσουμε στο ξενοδοχείο στη Σάρτη Χαλκιδικής. (σταματήσαμε για μια μπυρίτσα και ακόμα για βενζίνη)

Αυτό το ταξίδι δεν το έκανα μόνος μου. Ήταν ένα ταξίδι με γκρουπ. Το είχα κλείσει σε ένα γερμανικό γραφείο ταξιδίων. Προσφέρουν ταξίδια για σπορ και πάρτι. Οι περισσότεροι που πάνε μαζί τους είναι γύρω στα σαράντα και ανύπαντροι.

Ήθελα να χρησιμοποιήσω την εβδομάδα για ποδηλασία και για αυτό νοίκιασα ένα ποδήλατο. Ήδη στο λεωφορείο γνώρισα ένα συνταξιδιώτη που είχε το ίδιο σχέδιο. Χάρηκα πολύ για αυτό και αλήθεια πηγαίναμε συνέχεια μαζί για εκδρομές.

Η Σάρτη βρίσκεται στη Σιθωνία, το μεσαίο δάχτυλο της Χαλκιδικής. Ακριβώς απέναντι από τη Σάρτη βλέπεις το Άγιο Όρος το Άθως. Είναι καταπληκτική θέα. Αλλάζει το πρόσωπό του με την πάροδο της μέρας, αλλά πάντα μυστηριώδες και άφταστο. Πολλές φορές έχει ένα συννεφάκι πάνω του.

Την Κυριακή ξεκινήσαμε νωρίς, γιατί θέλαμε να κάνουμε μια μεγάλη εκδρομή στην άλλη πλευρά της Σιθωνίας. Όταν βγαίνανε από το ξενοδοχείο ανέτειλε ο ήλιος πίσω από το Άγιο Όρος. Μια πανέμορφη, αξέχαστη στιγμή.

Λίγο πρίν την ανατολή του ήλιου.

Την πρώτη στάση την κάναμε στο φούρνο της Σάρτης. Παρόλο που ήταν τόσο νωρίς εκεί είχε πολύ κόσμο. Όλοι αγόραζαν ψωμί, γλυκά και έπιναν καφέ. Εκεί είχε τον χαρακτηριστικό θόρυβο και την χαρακτηριστική μυρωδιά ενός φούρνου.

Με τα τρόφιμα στις τσέπες μας φύγαμε γρήγορα από τη Σάρτη. Σιγά σιγά το χωριό έμενε πίσω ενώ εμείς ανεβαίναμε το σκονισμένο δρόμο προς τα πάνω. Έντεκα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε πάνω στο βουνό, με καταπληκτική θέα της Σάρτης και του Άγιου Όρους. Εκεί, σε ένα καταφύγιο βοσκών φάγαμε ευχαριστημένοι τα νόστιμά μας ψωμάκια.

Διασχίσαμε εύκολα το υψίπεδο και περάσαμε τα αμπέλια του Πόρτο Καρράς για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της Σιθωνίας. Η δυτική ακτή είναι πανέμορφη, με καταπράσινα δάση μέχρι τη γαλάζια θάλασσα. Στο παλιό δρόμο ακολουθήσαμε την ακτή μέχρι ένα μπαράκι. Εκεί κάτω από ένα μεγάλο δέντρο μας κάλεσαν οι καρέκλες στη σκιά του. Ήπιαμε μία, δυο, τρεις μπίρες ενώ ξεκουραζόμασταν.

Περάσαμε όμορφα στο Las Bandidas Beach Bar.

Με καινούργια δύναμη ξεκινήσαμε την επιστροφή, που ήταν ακόμα αρκετά μακριά. Ακόμα περίπου τριάντα χιλιόμετρα πια. Χωρίς σκιά. Και ακόμα ένα βουνό διακόσια μέτρα ύψους μπροστά μας.

Σιγά σιγά καταφέραμε και αυτό, και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο εγκαίρως για το βραδινό. Τί καλή εκδρομή ήτανε!

Στο ξενοδοχείο “Πόντος” έμενα στο πιο φτηνό δωμάτιο στο υπόγειο. Αλήθεια, δεν ήταν όμορφο καθόλου. Αλλά για μένα δεν ήταν σημαντικό, γιατί μόνο για να κοιμάμαι ήμουν στο δωμάτιο μου.

Ο κήπος του ξενοδοχείου “Πόντος” ήταν πολύ όμορφος, όπως επίσης και οι μικροί κατοικοί του (οι χελώνες), το προσωπικό πολύ ευγενικό, το φαγητό  πάρα πολύ νόστιμο και οι μπύρες αρκετά παγωμένες!

Με την γερμανική παρέα ήταν δύσκολο να έρθω σε επαφή με τους Έλληνες. Πάντα ήμουν στο γκρουπ και πάντα μιλούσαμε γερμανικά.

Πέρασα όμορφα στη Σάρτη. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Με πράσινα δάση, καθαρή θάλασσα, και ευγενικούς κάτοικους. Στο χωριό βρίσκεις ο, τι θέλεις. Ταβέρνες και κλαμπ. Ωραίο τοπικό φαγητό και φιλοξενία.

Ελπίζω να επιστρέψω ξανά.

Περισσότερες εικόνες θα βρεις εκεί

NB: This text was written for practising purposes only.